گالری شیدایی از هشتم دی ۱۴۰۲ پذیرای نمایشگاه انفرادی عکس و چیدمان نازلی عباسی با عنوان «برای زنی که نمی‌شناسم» می‌شود.
عباسی که در سال‌های گذشته به پژوهش هنر و عکاسی مشغول بوده است، این بار تجربه مفهومی تازه‌ای را با میانجی رسانه عکس آماده نمایش کرده است. او درباره جزئیات این نمایشگاه گفت:
«این نمایش ترکیب چیدمان اشیا و فتومنتاژ و در واقع شامل یک چیدمان به نام «خاطرات معلق» است و ۱۶ عکسِ چاپ‌شده به‌علاوه ۶ فریم عکس قدیمی سوزن دوزی شده. چیدمان این نمایش از ۲۶ بطری شیشه تشکیل شده است؛ بطری‌هایی که حاوی گلهای خشک، عکس، دکمه و نخ هستند. خاطرات زن که عکس‌هایش هستند، در بطری محبوس شده و درب چوب پنبه‌ای از گریختن آنها جلوگیری می‌کند. گویی تمام زندگی زن در یک بطری جا گرفته است. مخاطب می‌تواند با دقت در بطری‌ها عکس هاو محتویات آن را کاوش کند.»
عکس برای عباسی به مثابه یک سند تاریخی همیشه جذابیت داشته است؛ خصوصاً عکس‌های آلبوم‌های خانوادگی قدیمی که بی آنکه مورد توجه قرار بگیرند، بخش مهمی از تاریخ هستند و اغلب ناگفته‌هایی در خود دارند. نگاه کردن به پروسه رشد کودکان و پیر شدن آدم‌هایی که می‌شناسد همیشه برایش جذاب بوده؛ با این حال به گفته خودش این بار با دست یافتن به عکس‌های آلبوم خانوادگی زنی بیگانه از بساط یک دستفروش آلمانی، ماجرا به گونه‌ای دیگر برایش رقم خورد. اشیا به کار رفته در این عکس‌ها و به خصوص دکمه‌ها که عکاس در کارهاش بسیار روی آنها تاکید دارد، نماد پایداری و عمر اشیا در برابر فناپذیری عمر کوتاه انسان است. نوستالژی، زن و فانی بودن انسان، دستمایه‌ی اغلب کارهای اوهستند.
در استیتمنت نمایشگاه به قلم نازلی عباسی آمده است: «زمانه‌ی حاضر زمانه نوستالژی زده است و عکس‌ها فعالانه به نوستالژی پر و بال می‌دهند. سوزان سانتاگ معتقد است «عکاسی هنری سوگوار است و اغلب موضوعاتی که عکاسی می‌شوند در نوعی اندوه پوشیده می‌شوند.» عکس، به‌ویژه عکس‌های افراد برانگیزنده احساسات و خیال هستند. عکس‌های خانوادگی با گذشت زمان به یک سند تاریخی تبدیل می‌شوند که می‌توانند دستمایه‌ی مطالعات تاریخی و جامعه شناختی واقع شوند.
مجموعه‌ی پیش رو، حاصل مواجهه‌ی من با عکس‌های آلبوم خانوادگی زنی بیگانه است که از بساط یک دست فروش آلمانی خریداری شده و توسط دوستی به دست من رسید. زنی که نمی‌شناختم؛ اما در نخستین مواجهه با عکس‌هایش بی اختیار اشک ریختم. عکس‌ها مرا به خیالبافی در باب زندگی زن فرا خواندند و من داستان زندگی او را برای خویش روایت کردم. گاه با او همذات پنداری کردم و زمانی به او حسادت ورزیدم. من روایت زندگی و فانی بودن انسان را با ترکیب اشیای گوناگون با عکس‌های این زن رازآلود تجربه کردم. و اکنون چندی است که «با زنی که نمی‌شناسم» زندگی می‌کنم.»
نازلی عباسی (متولد ۱۳۵۶، آبادان) کارشناسی ارشد پژوهش هنر از دانشکده هنر و معماری تهران دارد. او منتخب سیزدهمین بی‌ینال عکس ایران (۱۳۹۳) است و تألیف کتابی پژوهشی درباره عکاسی جنگ در کارنامه‌اش دیده می‌شود. او در کنار شرکت در نمایشگاه‌های گروهی، کیوریتور چند نمایشگاه گروهی عکس نیز بوده است.
علاقه مندان برای تماشای نمایشگاه عکس و چیدمان «برای زنی که نمی‌شناسم» می‌توانند از روز جمعه ۸ دی به گالری شیدایی به نشانی میدان هفتم تیر، میدان بهار شیراز، روبه‌روی موزه عکسخانه شهر، پلاک ۱۴۹، واحد ۱ مراجعه کنند. گالری شنبه‌ها تعطیل و در بقیه روزها از ساعت ۱۵ تا ۱۹:۳۰ پذیرای دوستداران هنر است. این نمایشگاه تا ۲۰ دی ۱۴۰۲ برقرار است.
نمایشگاه عکس و چیدمان «برای زنی که نمی‌شناسم»۸ دی تا ۲۰ دی ۱۴۰۲افتتاحیه: جمعه ۸ دی ساعت ۱۵ساعات بازدید: ۱۵ تا ۱۹:۳۰نشانی: تهران، میدان هفتم تیر، میدان بهار شیراز، روبه‌روی موزه عکسخانه شهر، پلاک ۱۴۹، واحد ۱، گالری شیداییگالری شنبه‌ها تعطیل است.
